Jednym z najbardziej charakterystycznych elementów sylwetki Białej Fabryki jest odcinająca się na tle nieba wysoka wieża ciśnień. Ale nie zawsze tak było. 8 sierpnia 1901 r. w murach zakładu wybuchł ogień. Pożar szybko trawił południowe skrzydło budynku wraz ze znajdującymi się w nim maszynami. By opanować zagrożenie, konieczny był udział wielu zastępów straży pożarnej, a w akcję gaśniczą zaangażowały się nawet oddziały z konkurencyjnych fabryk Scheiblera i Poznańskiego.

Już po miesiącu od ugaszenia ognia przystąpiono energicznie do odbudowy zniszczonej części zakładu, tym razem wdrażając odpowiednie zabezpieczenia przeciwpożarowe. W halach fabrycznych zamontowano instalację, której działanie uwarunkowane było odpowiednim ciśnieniem wody. By je zapewnić, na dachu ponad klatką schodową dobudowano trzykondygnacyjną wieżę ciśnień z umieszczonym na jej szczycie zbiornikiem na wodę.

Otynkowana czworoboczna wieża została stylistycznie dopasowana do klasycystycznej bryły fabryki, choć widoczne są w niej także wpływy neorenesansowe. Prostokątne okna środkowej kondygnacji zwieńczone są ozdobnymi tympanonami. Na górnym zaś poziomie zamknięte półkoliście niewielkie okienka dodają wieży lekkości i wdzięku, budząc skojarzenia z wieżami renesansowych pałaców czy ratuszów. Całość przykryta jest namiotowym dachem z wysoką iglicą.