Ostatni z domów rzemieślniczych zgromadzonych w Parku był świadkiem losów rodziny, której – jako jednej z niewielu – udało się zrealizować marzenie o spektakularnym podboju „ziemi obiecanej”. Florentyna i August Bennichowie przybyli z Saksonii do Łodzi w poszukiwaniu nowych życiowych perspektyw, podobnie jak Ludwik Geyer. Para niezamożnych tkaczy miała czwórkę dzieci, spośród których w dziejach miasta najmocniej zapisał się syn Karol. Młody Bennich, pomimo skromnych zasobów finansowych, już w wieku 23 lat otworzył ręczną tkalnię serwet i wyrobów wełnianych. Pod koniec lat 60. XIX w. na należącej do niego posesji przy ul. Wólczańskiej wzniósł dla rodziny drewniany budynek mieszkalny. Ulica ta powstała niewiele wcześniej na terenach dawnej wsi rządowej Wólka, którą około 1825 r. włączono do osady Łódka.

Niewielki, parterowy dom Bennichów wybudowano na planie prostokąta i przykryto dwuspadowym dachem, pod którym znalazło się obszerne użytkowe poddasze. Wewnątrz układ pomieszczeń jest symetryczny, dwutraktowy, z ulokowaną po środku przechodnią sienią. Konstrukcja budynku łączy w sobie elementy drewniane i murowane. Ściany zewnętrzne oszalowano deskami, natomiast ściany fundamentowe i nośne wewnętrzne wymurowano z cegły pełnej. Z tyłu budynku w dachu umieszczona jest niewielka facjatka z oknem.

Trzy dekady później, około 1896 r., tuż obok drewnianego domu wyrósł potężny gmach nowej przędzalni i tkalni Karola Bennicha, który w owym czasie zatrudniał już 250 pracowników. Rozciągającą się między ul. Wólczańską a ul. Piotrkowską posesję przecięto podczas przedłużania ul. Spacerowej (dziś al. Kościuszki), fabrykant kontynuował więc swoje inwestycje poza Śródmieściem. Kolejne wydziały rozrastającego się przedsiębiorstwa postawił przy ul. Łąkowej 11. Rodzina Bennichów posiadała także wille, m.in. przy ul. Gdańskiej 89 czy obecnej ul. Okulickiego-Niedźwiadka 23.