Po dotkliwym kryzysie w latach 60. XIX w. przedsiębiorstwo Geyerów odrodziło się jako spółka akcyjna zarządzana przez synów zmarłego w 1869 r. Ludwika. Pod koniec stulecia rodzina rozpoczęła budowę kilku nowych rezydencji mieszkalnych, a pierwszą z nich była willa Eugeniusza Geyera, wzniesiona w południowo-wschodnim narożniku rodowych terenów, przy dzisiejszej ul. Przybyszewskiego. Budynek został odrestaurowany w XXI w., możemy więc wciąż podziwiać detale bogato zdobionych elewacji. Wzniesiona na planie zbliżonym do kwadratu piętrowa rezydencja została zaprojektowana w stylu historycznym, z licznymi nawiązaniami do dojrzałego włoskiego renesansu i manieryzmu. Wejścia do budynku ujęte są w ozdobne portale, a okna dekoracyjnie obramowane. Na pierwszym piętrze uwagę zwracają wysunięte przed lico ściany trójkątne frontony ponad otworami okiennymi, zdobione motywami kartuszowymi. Od strony północno-zachodniej znajdował się niegdyś taras ze schodkami do ogrodu, który po obmurowaniu stanowi obecnie werandę z dużymi oknami. We wnętrzach do dziś zachowała się ozdobna stolarka z epoki oraz sztukaterie sufitowe o formach roślinnych w stylu neorenesansowym.

Eugeniusz Geyer przejął kierownictwo rodzinnych zakładów po śmierci brata Emila w 1910 r., podobnie jak jego krewni z powodzeniem łącząc działalność biznesową i charytatywną. Otworzył ochronkę dla dzieci, ufundował szkołę, a także przeznaczył plac pod budowę kościoła ewangelicko-reformowanego wraz z kwotą 13 tys. zł na jego budowę. Życie Eugeniusza i jego żony Jadwigi w willi naznaczyła jednak rodzinna tragedia. Ich jedyny syn, Stanisław, zgłosił się jako ochotnik do pułku ułanów i zginął podczas wojny polsko-bolszewickiej. Budynek pozostał w rękach rodziny do 1945 r., a po upaństwowieniu mieścił m.in. Klinikę Stomatologii Uniwersytetu Łódzkiego. Dziś to siedziba Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej.