Vis-à-vis willi Ryszarda Geyera przy ul. Czerwonej 3 w 1897 r. rodzina rozpoczęła wznoszenie kolejnego domu, utrzymanego w zupełnie innym stylu niż wcześniejsze, neorenesansowe rezydencje. Przeznaczona najprawdopodobniej dla Emila Geyera i jego bliskich willa wyróżnia się swobodnymi nawiązaniami do gotyku, w postaci masywnego zamkniętego trójbocznie szczytu czy okien zwieńczonych ostrymi łukami. Dość nietypowa, asymetryczna i nieregularna bryła została w 1900 r. rozbudowana o skrzydło południowe, pod kierunkiem inżyniera Stefana Przedpełskiego, architekta pracującego dla zakładów Geyerów.

W latach międzywojennych rezydencję zamieszkiwał syn Emila, Karol Geyer, który po korzystnym małżeństwie z wnuczką Karola Scheiblera, Marią Buchholtz, zyskał pozycję jednego z najzamożniejszych mieszkańców Łodzi. Kres jego powodzeniu przyniósł wybuch II wojny światowej, gdy Geyer został aresztowany przez hitlerowskich okupantów. Posiadłość zarekwirowano, a jej właściciela wysiedlono z miasta. Tym samym nadeszły trudne czasy dla willi, którą po upaństwowieniu w PRL przeznaczono na najpierw na mieszkania pracownicze, a później – komunalne. Podzielenie apartamentów na mniejsze części, częste zmiany lokatorów oraz wieloletnie zaniedbania doprowadziły do całkowitego zatarcia pierwotnego charakteru wnętrz.

Obok willi, na dość wąskim pasie gruntu między ul. Czerwoną a dawnymi terenami fabrycznymi, stoją do dziś dwa nieomal bliźniacze budynki, stanowiące jedne z najlepiej zachowanych świadectw dobroczynnej działalności Geyerów. Około 1898 r. rodzina na własny koszt wzniosła przy ul. Czerwonej 6 pierwszy z pary jednopiętrowych domów zaprojektowanych w funkcjonalnym stylu, z motywami neoromańskimi i neogotyckimi. Otworzono tam przyfabryczną szkołę, która w okresie przed I wojną światową należała do największych tego typu placówek w mieście, obok szkół przy zakładach Scheiblera i Poznańskiego. W 1923 r. z inicjatywy ks. biskupa Wincentego Tymienieckiego obiekt przekazano Zgromadzeniu Sióstr Urszulanek, zobowiązując je w zamian do prowadzenia ochronki dla około setki dzieci. Przez kolejne lata dom zakonny był siedzibą przełożonej, s. Anieli Łozińskiej, a także ośrodkiem katechetycznym, internatem czy miejscem pomocy bezrobotnym mieszkańcom Łodzi. Wraz z rosnącymi potrzebami w 1902 r. do szkoły dobudowano drugi budynek przy ul. Czerwonej 8, w którym w okresie II Rzeczpospolitej mieściła się Szkoła Powszechna nr 69. Obecnie zabudowania ponownie stanowią siedziby Zgromadzenia Urszulanek i szkoły (od 1991 r. jest to Społeczna Szkoła Podstawowa nr 1 STO).