W 1898 r. na ulice Łodzi wyjechał pierwszy tramwaj, który po pokonaniu niedługiej trasy w Śródmieściu zatrzymał się pod Grand Hotelem, by wysadzić pasażerów na bankiet. Co ciekawe, jednym z inspiratorów wprowadzenia ruchu tramwajowego w mieście był Emil Geyer, który podpisał w tej sprawie porozumienie z pozostałymi największymi fabrykantami. Już w trzy lata po dniu uroczystej inauguracji, 19 stycznia 1901 r., uruchomiono linię prowadzącą z Łodzi do Zgierza. Podróż kończyła się na Nowym Rynku, czyli dzisiejszym Placu Kilińskiego, gdzie wówczas regularnie odbywały się targi i jarmarki. Torowisko było pojedyncze, więc na środku brukowanego Rynku umieszczono tzw. mijankę, zapewniającą sprawną komunikację.

Tuż obok wzniesiono drewnianą poczekalnię tramwajową, która dekoracyjną formą nawiązywała do podmiejskiej architektury letniskowej tego okresu. Niewielki parterowy budynek przykryty jest dwuspadowym dachem ze szpicem i ażurową dekoracją w szczycie. Na fasadzie uwagę zwracają duże, dzielone na wiele części okna, wypełnione kolorowymi szybkami i zwieńczone drewnianymi ozdobnymi obramowaniami. Zarówno frontową, jak i pozostałe elewacje urozmaicają kontrastowe listwy.

Wewnątrz przystanek mieścił poczekalnię wyposażoną w piec oraz pomieszczenia techniczne. Na pasażerach z początku XX w. robił wrażenie duży dwustronny zegar przymocowany na zewnątrz od frontu, który niestety nie zachował się do czasów współczesnych. Budynek służył podróżnym przez ponad 80 lat, w okresie powojennym mieszcząc kiosk „Ruchu” i pokoje dla tramwajarzy. Nosił wówczas oficjalne biało-czerwone barwy Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego, zamiast oryginalnej zielonej tonacji. Dekady intensywnego eksploatowania nadwyrężyły delikatną drewnianą konstrukcję, więc obiekt najpierw zamknięto, a w 1984 r. rozebrano. Szczęśliwie zabytek zachował się w magazynie i mógł zostać zrekonstruowany na terenie Łódzkiego Parku Kultury Miejskiej, gdzie służy jako kasa biletowa Muzeum.