Największy z domów znajdujących się w Łódzkim Parku Kultury Miejskiej został przeniesiony z ul. Mazowieckiej 61, zwaną niegdyś ul. Andrzeja Wagnera – właściciela tamtych terenów oraz browaru przy ul. Kątnej. Okolicę do dziś określa się potocznie jako Grembach, choć etymologia tej nazwy nie została nigdy jednoznacznie określona. Jedna z hipotez wskazuje na spolszczoną wersję słowa Grenzbühl, czyli miejsca położonego na granicy miasta. Było to robotnicze osiedle, które wyrosło w podłódzkiej wsi Widzew, gdy pod koniec XIX w. z inicjatywy przemysłowca Juliusza Kunitzera otwarto tam fabrykę nici. W pobliżu zakładów zaczęły powstawać drewniane domy robotnicze, na początku często budowane ze znalezionych materiałów i pozbawione dostępu do jakiejkolwiek miejskiej infrastruktury.

Dwupiętrowy dom z użytkowym poddaszem wybudowano właśnie z przeznaczeniem na mieszkania czynszowe dla pracowników okolicznych fabryk. Prosty drewniany budynek ma konstrukcję szkieletową, a jego ściany zostały oszalowane deskami. We wnętrzu układ pomieszczeń jest symetryczny, z umiejscowioną centralnie sienią ze schodami. Jedyną ozdobę malowanej na brązowo elewacji stanowi gzyms oddzielający kondygnacje oraz kontrastowe, niebieskie framugi okien.

Niedawno do Muzeum zgłosił się pan Zdzisław Kowalczyk, który w tym domu urodził się i spędził dzieciństwo. Wraz z rodzicami i babcią tłoczyli się w niewielkim pokoju z kuchnią na parterze. Choć w budynku nie było bieżącej wody, pan Zdzisław z sentymentem wspomina życie przy ul. Mazowieckiej, podkreślając, że lokatorzy tworzyli zwartą wspólnotę i chętnie spędzali razem czas. Ostatni mieszkańcy opuścili dom dopiero z końcem XX w.