Pomiędzy wschodnim skrzydłem Białej Fabryki a murem z bramą prowadzącą do Łódzkiego Parku Kultury Miejskiej znajduje się drugi, podłużny dziedziniec. Zwany jest on żeliwnym, za sprawą solidnych metalowych płyt, którymi wyłożono jego powierzchnię. W narożniku placu uwagę przyciąga tajemniczy budynek z nieco baśniową wieżą. Wzniesiony w 1907 r. obiekt może kojarzyć się z fortyfikacjami, krył w sobie jednak zupełnie pokojowe i niewinne funkcje. Geyerowie umieścili w nim jedną z pierwszych łaźni fabrycznych w Łodzi.

Gdy fabrykancka rodzina tworzyła od podstaw przemysłową Łódź, konieczne było wypracowanie nowych standardów i metod działania, nie tylko tych dotyczących techniki i produkcji, ale także norm społecznych. Do pracy w zakładach przybywały rzesze niewykształconych i ubogich mieszkańców wsi, potrzebujących wsparcia, edukacji i leczenia. Geyerowie zapisali się w historii miasta jako filantropi, oferujący swoim pracownikom wsparcie socjalne, a jednym z jego istotnych aspektów było zapewnienie dostępu do higieny. Zakładowa łaźnia mieściła w sobie szatnie, ubikacje i wanny dla pracowników. Co ciekawe, funkcjonowała w tej formie jeszcze do początku lat 50. XX w., w czasach, gdy działały tu już Państwowe Zakłady Przemysłu Bawełnianego.

Forma parterowego budynku wyraźnie wpisuje się w łódzki styl fabryczny z przełomu XIX i XX w. To wówczas powstało najwięcej industrialnej architektury z czerwonej cegły, której prosty funkcjonalizm bywał przełamany nawiązaniami do renesansu i średniowiecznego budownictwa obronnego. Dziś budowla z wieżyczką zakończoną dekoracyjnymi półkolami pozostaje jedyną zachowaną łaźnią fabryczną w Łodzi.