„[…] w kantorze zaszemrały rozmowy, leciały dowcipy z okienka do okienka, czasem wybuch śmiechu, który milknął, ilekroć trzasnęły drzwi frontowe, zadzwonił telefon, albo brzęczały szklanki, bo pito herbatę, gotującą się w rogu kantoru nad gazem.” Tak Władysław Reymont opisywał w swojej powieści „Ziemia obiecana” codzienny gwar panujący w jednym z fabrycznych kantorów, gdzie tłoczyli się buchalterzy i inni pracownicy administracyjni.

Kantor, czyli biuro zakładów, mieścił się zwykle w widocznym i reprezentacyjnym punkcie, z wejściem w pobliżu ulicy. Nie inaczej było w przypadku zakładów Geyera, gdzie dwa połączone ze sobą budynki biurowe ulokowano przy parku, opodal południowego skrzydła fabryki i głównej bramy. Starszy z kantorów – parterowy budynek z dwuspadowym dachem – stoi nieco w głębi posesji. W 1888 r. zyskał komin i umieszczono w nim gazownię, gdzie z węgla pozyskiwano gaz służący do oświetlania pomieszczeń Białej Fabryki. W drugiej części budynku pracowała kuźnia. To dość ryzykowne połączenie doprowadziło 2 marca 1891 r. do wybuchu gazu, po którym konieczna była odbudowa obiektu.

W tym czasie pracownicy biurowi i członkowie zarządu fabryki podejmowali decyzje już w nowym kantorze – wzniesionym bezpośrednio przy ul. Piotrkowskiej w latach 1887-88. Wybudowane pod kierunkiem majstra murarskiego Jana Stecka biuro stanowiło wizytówkę firmy. Zaprojektowano je w stylu klasycystycznym odpowiadającym charakterowi głównych budynków fabrycznych i wyposażono z dbałością o szczegóły, takie jak dębowe boazerie. Po II wojnie światowej dawny kantor zyskał nowe życie jako przestrzeń kulturotwórcza. Najpierw mieścił się tam zakładowy dom kultury, później Krajowa Izba Mody, a dziś to siedziba Zespołu Tańca Ludowego „Harnam”.