Przed 1850 r. Ludwik Geyer zakupił tereny po zachodniej stronie ul. Piotrkowskiej, rozciągające się pomiędzy ul. Czerwoną a numerem 315. Wraz z rozwojem przedsiębiorstwa powstawały tam nowe budynki z nieotynkowanej cegły, które zaczęto potocznie nazywać Czerwoną bądź Nową Fabryką. Na rozległym obszarze, zamkniętym od zachodu ul. Wólczańską, a od południa ul. Sieradzką, wyrosły tkalnie, wykończalnia i inne wydziały zakładów, które z czasem przejęły główny ciężar produkcji. Przy ul. Piotrkowskiej 295 wzniesiono okazały budynek biurowy odpowiadający rosnącym potrzebom firmy. Oprócz stanowisk pracy buchalterów i urzędników trzypiętrowa kamienica mieściła salę widowiskową, w której w latach międzywojennych wystawiano część spektakli Teatru Popularnego prowadzonego przez aktora Józefa Pilarskiego. W tym samym okresie w budynku pojedynkowali się bokserzy i szermierze – członkowie pierwszego klubu sportowego działającego w Łodzi przy zakładach włókienniczych. K.S. Geyer dysponował także własnym boiskiem i kortami tenisowymi ulokowanymi opodal, przy ul. Piotrkowskiej 317. W okresie szczytowego powodzenia około 1928 r. wielowydziałowe przedsiębiorstwo zatrudniało 4250 osób.

Po przejęciu firmy Geyerów przez władze komunistyczne zachowaną infrastrukturę fabryki wykorzystano do utworzenia Państwowych Zakładów Przemysłu Bawełnianego nr 3, noszących później nazwę Zakładów Przemysłu Bawełnianego im. Feliksa Dzierżyńskiego, a w latach 60. przemianowanych na „Eskimo”. Zmiany ustrojowe 1989 r. przyniosły powolny schyłek przedsiębiorstwa, zakończony upadłością w 2002 r., po której obiekty fabryczne przez kilkanaście lat ulegały pogłębiającej się degradacji i zniszczeniu. Dopiero w 2017 r. rozpoczął się proces rewitalizacji zrujnowanych pozostałości zabytków i ich stopniowego przekształcania w postindustrialny kompleks mieszkalno-handlowo-kulturalny o nazwie „Ogrody Geyera”.