Na przełomie XIX i XX w. Geyerowie rozpoczęli szereg inwestycji ulokowanych wzdłuż ul. Czerwonej, wytyczonej w 1827 r. na terenie osady Łódka między traktem piotrkowskim a farbiarnią przędzy Traugotta Langego przy ul. Wólczańskiej. Nazwa ulicy nie jest przypadkowa – pochodzi od „czerwieni tureckiej”, czyli pigmentu do tkanin, którego wyrazisty kolor zabarwiał tutejsze ścieki.

Na rozległej podwójnej działce w latach 1897-1898 swoją rezydencję wzniósł najstarszy z synów Ludwika Geyera, Ryszard. Jednopiętrowy budynek, podobnie jak wcześniejsze rodzinne wille, nosi liczne znamiona stylu neorenesansowego. Za jego projekt odpowiadał ceniony architekt Piotr Brukalski, w którego portfolio znaleźć można wiele reprezentacyjnych łódzkich kamienic, gmach Szkoły Przemysłowo-Rękodzielniczej przy ul. Pańskiej czy charakterystyczną lecznicę dla zwierząt zwieńczoną figurą konia. Po latach zaniedbań willę starannie odrestaurowano, dzięki czemu na elewacji ponownie podziwiać można aedicule, czyli okna ujęte w kolumny z głowicami i zwieńczone trójkątnymi frontonami, hermy z głowami kobiet przy wejściu czy wieńczący budynek dekoracyjny fryz. Spośród elementów oryginalnego eklektycznego wystroju zachowały się m.in. neobarokowe i neorokokowe sztukaterie na sufitach, stolarka drzwiowa, klasycyzujący murowany kominek ze zwierciadłem w salonie od wschodu, a także wykonany w latach 20. XX w. sufitowy witraż z wizerunkiem rogów obfitości i kwiatów, przypisywany warsztatowi Dezyderego Mocznaya ze Zbąszynia.

Otoczenie willi zmieniło się znacząco od czasów jej budowy. W 1908 r. Geyerowie sprzedali wschodnią część posesji Parafii Ewangelicko-Augsburskiej św. Jana pod budowę kościoła pw. św. Mateusza, a w międzywojniu od strony ul. Wólczańskiej wyrosła duża narożna kamienica. Od 1996 r. rezydencja jest siedzibą Okręgowej Izby Lekarskiej.